A illa McGregor

Hoxe limos na clase unha narración escrita por Antón que tivo como motivación inicial este poema de Ana María Fernández:

DEIXÁDEME LIBRE

DEIXÁDEME LIBRE,

QUE QUERO IR Ó MAR;

CAMIÑO DE IDA,

NON VOU REGRESAR.

AS ONDAS ME LEVEN

ONDE HAXA UN CANTAR.

DO BARCO DOS SOÑOS,

SEREI CAPITÁN.

ARROACES MOUROS

VIRANME ESCOLTAR.

SEGUIREI DA ESCUMA

O LOUCO BAILAR.

DOS PORTOS QUE TOQUE,

NINGÚN SABERÁ.

DEIXÁDEME LIBRE,

QUE QUERO IR Ó MAR.

Ana María Fernández 

A proposta consistía en crear, a partires deste poema, unha narración na que o alumno/a fose o protagonista da historia, o capitán ou capitana.

Este é o marabilloso texto que escribiu Antón e que reproducimos literalmente:

A illa McGregor

(1ª parte)

Corría o ano 1773, eu o capitán Charles McGregor navegaba coa miña tripulación, un puñado de xóvenes mariñeiros con poucas experiencias mariñas, polo Océano Pacífico. A nosa misión era descubrir novas illas que foran reinadas polo nome de Inglaterra. 

Era o frío inverno naquelas augas, de súpeto o vixía Estif Nellman gritou: 

-Terra á vista! Todos corremos cara á proa, e alí se podía ver unha illa non moi grande que tiña unha praia onde por cerca da area nadaban un par de golfiños. A illa tamén tiña un monte non moi alto onde se divisaba un volcán. 

O timonel Carter Owen achegouse ata a praia para atracar o barco naquela area que tiña moitas cunchas e tamén moitas pedras mouras. Eu máis a metade da miña tripulación saímos para investigar aquela intrigante illa. Metímonos por un bosque que tiña unha grande variedade de árbores e animais, de súpeto vimos unha cova onde puidemos ver unha grande variedade de minerais que tiñan unha rechamante cor brilante. Detivémonos un momento cando eu dixen: 

- Cando esta illa se colonice por habitantes ingleses, esta cova será a mina da Estrela Prateada facendo así honor ao nome do noso querido barco. Seguimos camiñando e camiñando ata chegar...

Se queres seguir lendo esta apaixoante aventura, cliquea na imaxe: