30 oct 2012

Informámonos sobre o Samaín




  • A palabra “Samaín” procede de “Samhaín”, termo gaélico que significaba final do verán.
    Era unha festa pagana, non relixiosa, dos celtas. Xurdiu por primeira vez en Irlanda.

  • O calendario celta dividíase en dúas metades. A metade escura comezaba no mes de Samonios (outubro e novembro) e a metade clara no mes de Giamonios (abril e maio). Do 31 de outubro ó 1 de novembro celebraban o fin de ano, coincidindo co final da colleita. Era ó final do verán e o comezo do novo ano que coincidía co inverno. Os celtas acumulaban nestas datas os alimentos para o inverno e tamén sacrificaban animais.

  • Os pobos celtas que poboaron Europa (Galicia, Irlanda, parte de Gran Bretaña) levaban celebrándoo 3000 anos. Dende o ano 100 d.C. celébrase o 31 de outubro.

  • O 31 de outubro os druídas (sacerdotes, médicos, xuíces e profesores) recollían as bagas do acivro cunha fouce de ouro. A fouce era de ouro porque os celtas considerábano un metal puro. Poñían as bagas nun caldeiro ou manto branco que o sostiñan outros dous druídas. Estas bagas tiñan poderes curativos para o poboado e para as súas pocións máxicas. Os druídas tamén ían esa noite polas casas pedindo alimentos para facer ofrendas e levaban con eles un nabo oco polo medio e con carbóns acendidos dentro.

  • Nesta noite, o 31 de outubro, as almas dos mortos atravesaban a porta que separaba o mundo dos vivos e dos mortos, para que a xente puidera reunirse cos seus antepasados falecidos. Poñían as caveiras dos inimigos nas portas das casas cunha candea dentro para espantar aos malos espíritos. Tamén amontoaban as caveiras dos seus mortos e dos seus inimigos e pintábanas.

  • Ninguén podía saír do pobo esa noite pois os espíritos dos mortos viñan visitar ás súas familias e comer os alimentos que lles tiñan preparados con cariño os parentes. Mesmo lles deixaban un servizo na mesa e unha cadeira libre. Viñan quentarse á calor do lume da lareira (que quedaba aceso toda noite) e non varrían o chan para non afastar ás ánimas.

  • Por todo o pobo había fogueiras. Non se acendían para espantar aos malos espíritos, senón para guiar aos mortos na escuridade da noite, para que atopasen aos seus parentes e ás súas casas. Deixaban mazás nas beirarrúas e nos camiños para os espíritos perdidos ou que non tiñan descendentes.

16 oct 2012

Película "Criadas e Señoras"

Ola a todos. Fai pouco  en atención educativa, vimos a película "Criadas e Señoras" que se trata do que pasaba no sur dos EEUU no século XX coas criadas negras. O titulo orixinal da película en inglés é "The Help" porque na película as criadas piden axuda.

Despois de ver a peli fixemos unha posta en común sobre que actitudes nos chamaron a atención sobre como trataban os brancos ós negros:
  • Os brancos non querían que os negros utilizasen os mesmos baños.
  • Cando dispararon a un negro, botaron ós negros do autobús e os brancos quedaron nel, achegando a estes á súa casa. Os brancos e os negros non estaban sentados no mesmo sitio no autobús. 
  • Había unha muller branca, unha das protagonistas, que quería ser escritora e escribiu un libro sobre os negros para a súa defensa. 
  • Había o KKK (Kukusklan) que mataba ós negros de forma organizada.
  • Pasaban os criados negros en herdanza, coma se fosen obxectos.
  • As mulleres brancas non coidaban case nada aos seus fillos/as (e pegábanlles) , só as criadas se ocupaban deles.
  • Había un hospital só para negros.
  • Tampouco podían compartir igrexa.
Despois a profe leunos un texto sobre as prohibicións que tiñan os negros nesa época que o lela calquera quedaría coa boca aberta.

Os negros tiñan prohibido:
  • Sentarse a comer cos brancos.
  • Probarse prendas ou zapatos nuns almacéns.
  • Vivir en barrios brancos.
  • Beber auga das fontes públicas.
  • Nadar en piscinas públicas.
  • Entrar nos concellos pola porta principal.
  • Ir a un perruqueiro branco.
  • Ir a un dentista branco.
  • Recibir unha transfusión de sangue dun doante branco.
  • Viaxar xunto aos brancos nos autobuses, nos trens e incluso nos ascensores.
  • Lavar a roupa nas mesmas máquinas que os brancos.
  • Casar cos brancos.
  • Ir a escola cos brancos.
  • Atuar aos brancos.
  • Usar a mesma sala de espera que os brancos na consulta dos médicos.
  • Prestar xuramento para testemuñar ante un tribunal, agás que o fixeran sobre unha biblia para negros.
  • Ser internados nas mesmas prisións ou reformatorios que os brancos.
  • Entrar nos corpos policiais.
  • Votar ou ser candidatos a cargos políticos.
  • Ser enterrados xunto aos brancos nos cemiterios.
¡Meu Deus!, prohibíase aos negros gran cantidade de cousas. 
Este é un trailer da película: 


Gustoume moito a película porque aprendín moito e sei que foi inxusto que os brancos trataran así aos negros.

A illa McGregor

Hoxe limos na clase unha narración escrita por Antón que tivo como motivación inicial este poema de Ana María Fernández:


DEIXÁDEME LIBRE


DEIXÁDEME LIBRE,
QUE QUERO IR Ó MAR;
CAMIÑO DE IDA,
NON VOU REGRESAR.
AS ONDAS ME LEVEN
ONDE HAXA UN CANTAR.
DO BARCO DOS SOÑOS,
SEREI CAPITÁN.
ARROACES MOUROS
VIRANME ESCOLTAR.
SEGUIREI DA ESCUMA
O LOUCO BAILAR.
DOS PORTOS QUE TOQUE,
NINGÚN SABERÁ.
DEIXÁDEME LIBRE,
QUE QUERO IR Ó MAR.

Ana María Fernández 



A proposta consistía en crear, a partires deste poema, unha narración na que o alumno/a fose o protagonista da historia, o capitán ou capitana.

Este é o marabilloso texto que escribiu Antón e que reproducimos literalmente:


A illa McGregor

(1ª parte)
Corría o ano 1773, eu o capitán Charles McGregor navegaba coa miña tripulación, un puñado de xóvenes mariñeiros con poucas experiencias mariñas, polo Océano Pacífico. A nosa misión era descubrir novas illas que foran reinadas polo nome de Inglaterra. 

Era o frío inverno naquelas augas, de súpeto o vixía Estif Nellman gritou: 
-Terra á vista! Todos corremos cara á proa, e alí se podía ver unha illa non moi grande que tiña unha praia onde por cerca da area nadaban un par de golfiños. A illa tamén tiña un monte non moi alto onde se divisaba un volcán. 

O timonel Carter Owen achegouse ata a praia para atracar o barco naquela area que tiña moitas cunchas e tamén moitas pedras mouras. Eu máis a metade da miña tripulación saímos para investigar aquela intrigante illa. Metímonos por un bosque que tiña unha grande variedade de árbores e animais, de súpeto vimos unha cova onde puidemos ver unha grande variedade de minerais que tiñan unha rechamante cor brilante. Detivémonos un momento cando eu dixen: 
- Cando esta illa se colonice por habitantes ingleses, esta cova será a mina da Estrela Prateada facendo así honor ao nome do noso querido barco. Seguimos camiñando e camiñando ata chegar...


Se queres seguir lendo esta apaixoante aventura, cliquea na imaxe:



10 oct 2012

ERASE UN HOMBRE A UNA NARIZ PEGADO


Aquí os traigo un poema en el que Góngora se burla de Quevedo. Ellos tenían numerosas discusiones, Góngora decía de Quevedo que escribía muy simplón, en cambio Quevedo decía de Góngora que especificaba tanto que la gente se haria un lío.

Para comprender mejor el poema, podéis hacer click en las palabras destacadas, así veréis imágenes de objetos, animales, personas...con las que Quevedo comparaba la nariz de Góngora.



       ÉRASE UN HOMBRE A UNA NARIZ PEGADO


                             Érase un hombre a una nariz pegado,
                         érase una nariz superlativa,
                               érase una alquitara medio viva,
                                érase un peje espada mal barbado;


                         era un reloj de sol mal encarado,
                            érase un elefante boca arriba,
                           érase una nariz sayón y escriba,
                          un Ovidio Nasón mal narigado.


                        Érase el espolón de una galera,
                         érase una pirámide de Egipto,
                        las doce tribus de narices era;


                           érase un naricísimo infinito,
                           frisón archinariz, caratulera,
                            sabañón garrafal, morado y frito.


                      Quevedo



Nuestra clase pensó como se sentiría Góngora después de haber leído esta poema, así que hicimos  esta lista de adjetivos:


GÓNGORA SE SENTIRÍA...


-Despreciado.
-Histérico.
-Espantado.
-Sorprendido.
-Boquiabierto.
-Apampanado.
-Rencoroso.
-Furioso.
-Enfadado.
-Molesto.
-Rabioso.
-Ridiculizado.
-Cabreado.
-Avergonzado.
-Vengativo.
-Enfurecido.
-Irritado.
-Iracundo.
-Humillado.
-Destrozado.
-Desesperado.
-Malhumorado.
-Frustrado.

                                           



  Este es Góngora.







                                                                              

Este es Quevedo.