Este ano o día das Letras Galegas foi adicado a Xosé María Díaz Castro, e entre toda a clase fixemos este texto:
•
Vida
Xosé María Díaz
Castro naceu nunha familia labrega en Os Vilares de Parga, Guitiriz (Lugo), o
19 de febreiro de 1914. Terceiro de catro irmáns, fillo de Isidoro Díaz Calvo,
escribinte no concello de Trasparga, e María Manuela Castro López. Casou con
María Teresa Zubizarreta Bengoechea o 10 de agosto de 1954 en Urretxu, de onde
proviña a muller, coa que tivo tres fillos: José Mari, Maite e Íñigo.
De pequeno era coñecido como Pepe e axudaba nos labores do
campo. Gustáballe moitísimo a natureza, era gran afeccionado ó estudo das
plantas, animais e árbores. Nun verán, cun dos seus irmáns, xuntou máis de 200
ovos de paxaros. Nas súas andainas polo monte, adoitaba buscar sachados
prehistóricos.
Estudou Latín,
Humanidades, Filosofía e Teoloxía no seminario Santa Catalina de
Mondoñedo; pero non rematou sendo cura, senón mestre de ensinanza media en
Vilagarcía de Arousa e, dende o ano 1948, en Madrid. Nesta localidade
desenvolveu un importante labor como tradutor. Foi un gran coñecedor das
linguas europeas, dominaba 14 delas. Tamén traballou no Ministerio de
Gobernación, no Instituto de Cultura Hispánica e no Consello Superior
Científico.
Finalmente, morreu en Lugo o 2 de outubro de 1990, á idade
de 76 anos.
•
Obra
Dende cativo, os
libros eran os seus compañeiros, amigos da súa andadura de cada día. Ós 12 anos
escribiu os seus primeiros versos inspirándose na paisaxe e a beleza da Terra
Chá, o que el vía e lle sorprendía. Ós 16 anos editou o seu primeiro poema na
revista “Lluvia de rosas”, de Tarragona. En Madrid publicou asiduamente poemas
na revista “Alba”. En 1946 gañou os primeiros premios de poesía galega e
castelá nos Xogos Florais de Betanzos.
No ano 1961 veu a luz “Nimbos”, a súa única obra. Este
poemario tivo moita influencia nos poetas posteriores pola súa perfección, pola
preocupación por Galicia e por reflexionar sobre os problemas básicos do ser
humano: a vida, a morte e o tempo. “Nimbos” é esa coroa que levan os santos,
para el era como un halo que lle trasmitían as pequenas cousas do cotiá: a
herba pequerrechiña, a lúa... O título dá a idea que tiña Díaz Castro sobre a
poesía, como unha iluminación.
Ten algún libro inédito en
castelá e quixo que non se publicasen porque el quería ser un poeta en
galego, apostou polo noso idioma anos.